gedichten en meer
hij was maar een gewone man
hij had twee oorlogen overleefd
je moet niet haten zei hij mij
want als je haat dan denk je niet
maar nooit vertelde hij zijn verhaal
toen ik hem verliet naar het land
van zijn voortdurende verdriet
van zijn angsten van zijn zwijgen
hij stapte uit de trein in de ommuurde
stad huilde hij zonder geluid
ach mijn jeugdig overmoed
begreep het niet
in de tijd van het interval
wacht ik tot de grote verstoring verschijnt
in de hoop dat
de woorden weer uit mijn mond
borrelen als fijne koolzuurbellen
in lang gegiste champagne
in de hoop dat
mijn wijsvinger weer in regelmatige
cadans het scherm betikt en zinnen vormt
tot dan wacht ik zonder plan of doel
Er loopt iemand met een trap
aan de overkant van de straat
langs de rand van het park
in een straf tempo voorbij
terwijl ik uit het raam kijk
ik heb niets anders te doen
ik wil niets anders doen
zelfs niet bedenken dat ik
van alles zou kunnen maken
of schrijven of lezen ik doe dat
niet omdat ik humeurig ben
en daarom maar kijk hoe de mensen
op straat zich bewegen van de ene
kant naar de andere op een manier
alsof ze precies weten
waar ze vandaan komen
of waar ze naar toe gaan met
die verdomde trap onder de arm.