herinner mij niet

herinner mij niet hoe ik voetstap na voetstap zette in de uitgerekte opgerukte stad
hoe ik de antwoorden niet verstond en de verbaasde blikken op mijn vragen
waar ik was waarheen ik ging herinner mij niet

terwijl ik

blijf zitten op de stoel voor de televisie die huis en tuin berichten met veel kabaal
in mijn oren slaat met half oog kijk naar de decoraties op tafel en vloer
ongelezen kranten en boeken waarbij zich langzaam steeds grijzer serviesgoed voegt

oefen ik

ouderdom heksenkring van zwammen en schimmels die na weken nestelen
achter mijn ogen door mijn lichaam gaan zwerven als stramme kwalen
eindigen in handen en voeten waar geen enkele oefening beweging baart

Mijn wereld is voorbij, mijn vorm is leeggeraakt*

* Michel de Montaigne 1533-1592: uit: De beheersing van de wil

Platen steen en staal bedekken gras en veen

Platen steen en staal bedekken gras en veen

Het water en weiland vergezicht is
niet besteed aan ogen in beton
vergroeid met kranen die kogels
zwaaien en palen aan de aarde slaan

Muren rijzen als kantelen
bakens aan de grens van kant naar wal
bevolkt door drommen naar de rand gedrongen
gestapelde fortwachters

geplant buiten de grenzen van de oude stad
zingen hun sirenen in de straten
een lamento over het bemalen land

slaapplaats van platen steen en staal

Scroll naar boven