I want to go to Starbucks
Na een vertraging van twintig uur
zingt de piloot
zijn excuses en zijn stad
tegelijkertijd met het vliegtuig de hemel in
twaalf uur later zijn de Amerikanen
zo blij met mijn komst
dat zij op ieder viaduct dat wij passeren
op de weg van Seattle WA naar Portland OR
mij toezwaaien met vlaggen en leuzen
onverstaanbaar door
het lawaai van auto’s op de weg
en het knauwen van de mensen
in mijn afhaalauto aan mijn jetlaghoofd
-I want to go to Starbucks
is het enige Engels dat ik nog stamel
mijn mond gebroken tussen twee talen.
(Uit: Far West USA)
Verkeerde film
in het vroege licht sluip ik omdat
het thuis net avond is
door het stille huis
ga buiten zitten op de porch
verdwaald in de verkeerde comedy
even maar
totdat het lijf de reis
het land de plaats herinnert
zachte stappen naderen
met een bekende stem
-hey ben je daar
we blazen rook en praten
door en door tot de tijd
van niet gezien
ons eindelijk heeft verlaten
Uit: Far West USA
Fietsen in Portland
-Moet ik die helm op is dat verplicht
-It’s for your own safety
Fietsen in Portland is niet gevaarlijk
auto's rijden rustig en om me heen
verdwalen is een groter gevaar.
Ik kan mijn plaats niet bepalen in de rechte haakse straten
geflankeerd door houten huizen met veranda’s en stroken gras
in een blue collar neighbourhood.
Maar na even fietsen zie ik de kerken
In iedere straat op iedere hoek,
Baptist, Methodist, Assemblies of God, Calvary Chapel.
Ah, deze kerk brengt mij thuis
het kerkplein is gesloten met gaas prikkeldraad
slagbomen en bewakers to a dead end
The emptiness in your heart, that feeling of something missing, is there because by nature you are separated from Him.
(The Apostolicfaith Church)
kleine grijze bouwketen schurken zich
in de donkere schaduw van witte cedars.
Kerkkamp voor echte gelovigen
Uit: Far West USA
Zo zeggen ze
geen enkel gezicht kleurt de straten
waar ik verblijf
hebben vragen geen antwoord
apartheid heeft hier geen naam
dit is hoe de mensen willen leven
they say
wit bij wit
bruin bij bruin
zwart bij zwart
geel bij geel
en indiaan bij indiaan
so they say
Uit: Far West USA
In deze wereld
waar door het landschap wegen reizen
tussen mateloze bomen
kreken omlaag storten
in brede stromen mengen
kwamen mensen stroomopwaarts
over bergen turkooizen rotsen
gekleurd door droge winden
stof en ballen taaigras
schiepen zwoegend lege plekken
strooiden houten huizen rond
in deze wereld
ademt de lucht verhalen
over vruchtbare valleien
en het roffelen van hoeven
door Yakima en Walla Walla
zacht timbre uit een verloren bestaan
Uit: Far West USA
De weg naar Manzanita
Na het verlaten van wegen die als guipure naast en over de stad zijn gelegd,
sluit ik mijn ogen om de vlekken van de zon die door het loof heen flitst.
Tweemaal per dag voert een pendelbus uit Portland langs bossen, bergen
en een stenen rivier naar Tillamook
waar ik op verzoek van de bestuurder de bus verlaat en beduusd met lege handen
in de wijde straten sta. Tussen de geuren van een grote milk/cream/cheese factory
dwarrelt vaag de zilte lucht van de baai. Paardenwagens rijden over het plein
en in het stof holt een sliert meisjes met witte mutsen en lange rokken.
In een countrysong café eet ik hamburger, standaard opgediend met chips en cola.
Ik probeer niet te praten met de dame die breekbaar met mij de bus verliet.
Aan mijn arm slentert ze door het stof tot de bus, vol mensen die onverwachte kreten spuwen
-Hey Peter leave the lady alone she is not from here-
terugkomt met onze bagage.
De weg naar Manzanita kent veel afritten naar smalle wegen waar eenzame huizen
schuilen en ouders wachten op hun te grote kind.
Uren rijden we tussen water en bergen, Neah-Kah-Nie genaamd,
de plaats van de oppergod
waar de slapende krijger nooit meer ontwaakt.
In Nehalem willen alleen de dame en ik nog verder.
Ik vraag haar naar de Native-American namen van steden bergen en rivieren.
Zij antwoordt over haar oorlog in een ver Europa waar zij nooit is geweest.
Uit: Far West USA
Shaniko, het verloren paradijs
Ze heeft haar haren bestrooid
met bloemen van kristal
vingers over vingers liggen
haar handen op de balustrade
van het bordes in haar voor altijd
verlaten paleis leeft ze in verstreken tijd
in haar volumineuze rokken ruisen
meters stoffen in het rond
we kronen haar met bloemen van ijs
Uit: Far West USA
Denali, de hoge
Ze is een rots, een onbeweeglijke berg
in verwassen kleuren
haar gezicht een stille maan.
Alleen de beweging van de hoge boezem verraadt dat zij leeft,
totdat, als hij komt, haar mond
haar tanden toont en de bleekroze binnenkant.
Geluid deint uit haar, ze lokt hem.
Haar ogen zenden draden licht, omwinden hem.
Hij nadert haar. Triomf!
En als hij haar verlaat, verschuilt zij zich
achter haar gezicht, dodenmasker, koele ronde maan.
(Uit: Far West USA)
Denali betekent "de Hoge" in het Koyukon, een Athabaskische taal uit Alaska.